روزها...

وقتایی که دوست دارم بنویسم، اینترنت ندارم و هر وقت اینترنت دارم عمرا سراغ نوشتن تو این خراب شده نمیام. البته فکر می کنم به دور از منطق نباشه. خود من عمده دلیلی که دوست داشتم یه وبلاگ داشته باشم این بود که بتونم اونچه رو که می خوام فریاد بزنم رو توش بنویسم و این حالتها بیشتر وقتای تنهایی سراغم میاد. وقتایی که به خودم و دنیا و وضع رو به ویرانی ایران فکر می کنم. وقتایی که احمدی نژاد میاد جلوی چشمم و اونوقته که آینده سیاه و شانس سیاهتر از اونه ما دهه شصتیها میاد جلوی چشمم. اونوقته که دوست دارم فریاد بزنم، دوست دارم فریادهام رو یه جایی بنویسم، به کسی بگم. ننویسم برای اینکه کسی ببینه، بنویسم واسه اینکه خودم آرامش پیدا کنم.