چه باید کرد
تجربه زندگی با افراد مختلف و تحصیل تو دانشگاه و همینطور محیط کار، یه درس بزرگ بهم داده که خودم هم بعضی وقتها فراموشش می کنم و اونم اینه که هیچ وقت راجع به آدمهای جدیدی که باهاشون آشنا می شم و قراره که این آشنایی مدتی ادامه پیدا کنه، هیچ وقت زود قضاوت نکنم. چه قضاوت خوب و چه بد. سابقاً پیش می اومد که با یه همکار و یا یه همکلاسی جدید که آشنا می شدم، با همون برخورد اول احساس خودم رو نسبت به اون آنالیز می کردم و همون ذهنیت برام باقی می موند ولی بعضی موارد با گذشت مدتی می فهمیدم که چه اشتباهی کردم و طرف اونقدر که فکر می کردم بد نیست و حتا خیلی هم می تونم روش حساب کنم. و یا طرف به اون خوبیا که فکر می کردم نیست.
توی این یکی دو ساله که یه کم گنده تر شدم، هر دفعه که به تازگی با کسی آشنا می شم، همون اول با خودم تکرار می کنم که:
زود قضاوت نکن، زود قضاوت نکن.....
منم زود قضاوت نمی کنم....
ولی این دفعه زود نتیجه می گیرم و بعد از یه مدتی حکم مربوطه رو راجع به طرف صادر می کنم....
ولی باز هم بعد یه مدتی همه چیز عوض می شه و اون اتفاقی که نباید بیفته، میفته.
البته شاید توقع من نسبت به اطرافیان یه کم کمه و یا زیادی زیاده که این جوری میشه.
ولی خوب این جوری میشه دیگه....
چه باید کرد.
زندگی پیچیده ای داریم. اونی که پیچیدگی شو درک نمی کنه خیلی ساده اس.
پیچیدگی تو روابط، احساسات، رفتارها، خدا، دنیا،....
البته خوشا به حال اونی که درکش نمی کنه.